Bitwa pod Ignacewem

Jedna z największych bitew na terenie nie tylko województwa kaliskiego, a w ogóle w Królestwie. Tragiczna klęska kończąca pierwszą kampanię wojenną Taczanowskiego. Oddział Taczanowskiego (około 1200 ludzi) ścigany od wielu dni przez Rosjan przyjął bitwę w kolonii Ignacewo, między Ślesinem a Sompolnem.

W pierwszej fazie bitwy na powstańców uderzyły wojska kolumny ruchomej przybyłej świeżo z Warszawy, dowodzonej przez generała majora Mikołaja Krasnokutskiego (trzy kompanie strzelców celnych, dwa szwadrony huzarów gwardyjskich, sotnia kozaków, dwa działa, 60 saperów; łącznie około 700 bagnetów, 350 szabel i 2 działa). Bitwa przebiegała pomyślnie dla powstańców, co było m.in. zasługą przygotowania umocnień obronnych, usypiania szerokiego wału, rozlokowania strzelców w okolicznych chatach itp.

O dalszych losach bitwy przesadziło dotarcie na plac boju kolumny generała Brunnera, przybyłej ze wschodu, od strony Sompolna. Siły rosyjskie się podwoiły. Próby kontrnatarcia i przedzierania się przez szeregi moskiewskie zakończyły się niepowodzeniem. Głównodowodzący Taczanowski z atakiem reumatyzmu opuścił pole bitwy. Jan h. Działyński wyprowadził z okrążenia około 400 osobową grupę powstańców. Inna grupa pod majorem strzeleckim okrążona i broniąca się do ostatka została doszczętnie rozbita. Ze strony polskiej poległo około 180 osób, wielu było rannych, w tym postrzelony w głowę kapelan  oddziału o. Maksymilian Tarejwo. Straty moskiewskie trudne są do ustalenia. Dowództwo rosyjskie przyznało się do poległych 24 żołnierzy i rannych 2 oficerów oraz 65 szeregowców, co należy  - biorąc pod uwagę zaciętość i długotrwałość walk: bitwa trwala około czterech i pół godziny, od 11 przed południem – poddać w dużą wątpliwość.

Ze starcia pod Ignacewem, zarówno dowództwo rosyjskie, jak i polskie dowodzące powstaniem, wyciągnęły odpowiednie wnioski. Generałowi Brennerowi polecono złożyć dymisję z dowodzenia Oddziałem Kaliskim. Natomiast Taczanowskiego, w uznaniu zasług, Rząd Narodowy mianował formalnie rozkazem z 20 maja, a faktycznie wcześniej naczelnikiem wojskowym województwa kaliskiego, w miejsce pułkownika Jana Drewnowskiego, który został szefem jego sztabu. Nieco później awansowano Taczanowskiego do stopnia generała.

Ĺšródło: Janusz Gulczyński "Ziemia Konińska w czasie Powstania Styczniowego 1863-1864; t. III, str. 14.